Kunst in de open­ba­re ruim­te

Je start op het Sint-Veerleplein met het werk van Alberto Garutti. De straatlantaarns lichten zachtjes op telkens er een kindje geboren wordt in Gent. Een druk op de knop in één van de Gentse materniteiten en heel de stad kan meevieren. 

Langs de Kraanlei, op de hoek met de Hertogstraat, hangen 2 beeldjes. Een man en een vrouw, eeuwig van elkaar gescheiden. De kunstenaar, Wim Delvoye, zorgde ervoor dat  de geliefden kunnen wenen. Via de tranen zou er mos groeien en via het mos zouden ze dan toch bij elkaar komen. Voorlopig geen tranen en geen mos…misschien komt het ooit nog goed.

Je wandelt via het Patershol naar de Drongenhofkapel.

Achteraan in de kapel is het glasraam van Wim Delvoye, op basis van röntgenfoto’s, iets moeilijker te spotten. Laat de voyeur in je los en piep door het sleutelgat. Als je goed kijkt zie je onder andere een vrijend koppeltje...

In de Langesteenstraat nr 6 lees je op de ruiten een romantisch gedicht van Johan Daisne over het ontstaan van Gent aan de samenvloeiing van Leie en Schelde. Zeemzoeterig misschien. Chauvinistisch zeker…. maar het staat op de ruiten geschreven: Gent is en blijft hun enig kind.

Via de vroegere academie beland je in de Molenaarsstraat. De gevel op nummer 43 valt meteen op. De fluoriscerende camouflagekleuren zijn het idee van kunstenaar Leo Copers. Hij doopte het werk Ware-heldencommandopost. Met de gevel wil hij alle gedode soldaten eren, die volgens hem de echte helden zijn.

Keer op je passen terug om zo twee werken van Walter De Buck te bewonderen. Eerst heb je de Brug der Keizerlijke geneugten met 4 beelden die telkens verwijzen naar een volksverhaal met Keizer Karel in de hoofdrol. Wandel over de brug en in de tuin van het buurthuis vind je een tweede werk. “Taptoe Feest”  kwam tot stand voor het 25- jarig bestaan van figurentheater Taptoe.

Op de hoek met de Pluimstraat  zie je Het “Breisterke”. Een werk van de Franse kunstenaar Jean-Pierre Clémençon die zelf in dit huis gewoond heeft. Het kunstwerk zou de symbolisering kunnen zijn van heden, verleden en toekomst. Het verleden wordt weergegeven door de klassieke zuilen. Het Breisterke zelf staat voor het heden en de dagelijkse sleur. De tralies verwijst dan weer naar de toekomst….

In de Tinnenpotstraat valt het atelier-museum van ceramist Frank Steyaert meteen op. Ondergebracht in twee 15de eeuwse panden is de gevel al een kunstwerk op zich. Samen met broer Dirk werden de huisjes gerenoveerd. Respect voor het verleden in combinatie met kleurrijke ceramiek.

Het Tweeluik in de Braderijstraat, een ode aan Van Eyck,  is het werk van Belgisch kunstenaar STROOK. De twee figuren, de mens en zijn spiegelbeeld, werden vervaardigd van gerecupereerd Gents sloophout.

Kunstenares Sofie Muller woont en werkt in dit statig huis in het Prinsenhof. Vergeet niet naar boven te kijken en daar hangt hij aan de kapstok, onze Jonas.

Foxowl, op het openbaar urinoir langs de Lieve, is streetart van de bovenste plank. Cee Pil houdt van bizarre dieren. Hier een combinatie van een vos en een uil, mooi geïntegreerd in de omgeving.

Een beetje verderop nog eens streetart van A Squid Cal­l­ed Sebas­ti­an. Met een grote voorliefde voor stripverhalen en het figuratieve, geeft deze kunstenaar ook hier de stad wat extra kleur.

Je wandelt naar het Sint-Elisabethbegijnhof. Het beeld “Bruges-la-Morte” is een eerbetoon aan Georges Rodenbach, auteur van het boek dat dezelfde naam draagt. Dit beeld van Georges Minne, was begin deze eeuw nergens welkom. Het belandde in het begijnhof nadat Brugge en Doornik het hadden geweigerd. Brugge was razend op Rodenbach omdat hij Brugge in een weinig flatteus daglicht plaatste. Doornik, geboortestad van Georges Rodenbach, toonde ook geen interesse. Dus het beeld belandde hier. Wij content!

Je kan via de Burgstraat terugwandelen naar het Sint-Veerleplein, en gewoon opnieuw beginnen!